DE DUIVEL IN HET DOOSJE

Uit een escape room moet je ontsnappen, dat weet iedereen. Maar weten we nog wel wat echte vrijheid betekent?

We hebben bij DarkPark een Whatsapp groep voor het personeel waarin we van alles kunnen delen over de escape rooms. Super handig!

Al jarenlang is er één personeelslid in ons team zonder smartphone. Een jonge meid die ervoor kiest om gewoon een ouderwetse Nokia mee te dragen om te kunnen bellen en verder niks. Zij zit dus ook niet in onze Whatsappgroep en dat is soms best onhandig, maar diep van binnen ben ik eigenlijk stiekem jaloers op haar. Zij heeft de moed om niet mee te gaan in de stroomversnelling waar we ons als mensheid onbewust door gevangen hebben laten nemen. Ze heeft geen Whatsapp, geen social media, geen NU.nl, geen Netflix, geen e-mail en geen verslavende spelletjes op haar telefoon. Ze kan bellen en dat is genoeg.

Toen ik jong was leerde mijn moeder me dat het belangrijk was om het nieuws te volgen. “We moeten toch een beetje op de hoogte zijn van wat er gebeurt in de wereld”. Misschien was dat vroeger ook wel zo, toen er alleen nog maar kranten waren en ieder uur een nieuwsuitzending van maximaal 10 minuten. Maar tegenwoordig is het nieuws overal. Je kunt er niet meer omheen. Ik vraag me weleens af of het wel zo gezond is om op ieder moment van de dag geconfronteerd te worden met alle ellende in de wereld. Bij mezelf merk ik in ieder geval dat er na een paar minuten een soort somberheid in mijn hoofd ontstaat zodra ik door nieuwswebsites of social media begin te scrollen.

Ik ben altijd een dromer geweest en als je dan toch droomt, doe het dan groot! Misschien open ik ooit wel echt dat pretpark waar ik al mijn hele leven over fantaseer, of misschien ontdek ik op een dag wel dat juist het loslaten van sommige dingen zorgt voor het gevoel van vrijheid en geluk waar ik (en volgens mij iedereen) naar op zoek ben. Ook dat is een vorm van groot dromen.

Voor DarkPark heb ik ook grote dromen. Escape rooms die écht zorgen voor transformatie, waar je naar binnen gaat als iemand anders en naar buiten komt als jezelf. Ik wil verder gaan dan een uurtje de sores van je dagelijks bestaan vergeten. Ik wil je helpen je eigen kracht te ontdekken. Zoals een mooi boek je een inzicht kan geven waardoor je hele leven ineens een nieuwe richting krijgt of een film, een goed gesprek of een mooi muziekstuk je diep in je ziel kan raken waardoor je alles plotseling in een ander licht gaat zien. Dat probeer ík te doen met de escape rooms die ik ontwerp bij DarkPark en ik kan je vertellen dat dat geen eenvoudige reis is, maar als ik zie wat het betekent voor sommige mensen, dan is dat alle pijn, frustratie en tegenslag meer dan waard!

Pijn, frustratie en tegenslag? Ja, helaas hoort dat er ook bij als je probeert échte verandering teweeg te brengen. Niet iedereen is er klaar voor om de strijd met zichzelf aan te gaan. Veel mensen hebben een muur om zichzelf heen gebouwd waarachter ze zich veilig voelen. De tragiek is dat het juist die muur is die voorkomt dat ze écht gelukkig kunnen zijn. Ze leven, zonder het te weten, als een soort zombies in een wereld die niet helpt bij het verwerken van de pijn, maar alleen maar helpt mee metselen aan de muur. Social media, reclame, online haat en negatieve nieuwsberichten over een wereld die steeds sneller richting de afgrond raast. Eigenlijk is het bijna onmogelijk geworden om ‘gewoon gelukkig’ te zijn. Geen wonder dat zoveel mensen besloten hebben veilig achter hun muur te blijven zitten.

En dan komt er ineens een knakker die probeert die muur af te breken, terwijl jij gewoon even een escape roompje wilde komen spelen. Lekker dan.

Maar als je droomt, doe het dan groot! Dus tegen beter weten in probeer ik toch om mensen te laten zien dat de schijnrealiteit die ze voor zichzelf gebouwd hebben eigenlijk niet het echte leven is. Ik help met liefde om die muur steentje voor steentje af te breken, maar soms gaat dat gepaard met pijn en angst en niet iedereen durft dat aan te gaan. Dan krijg ik soms kritiek of slechte recensies, maar dat weerhoudt me er niet van te blijven proberen om nieuwe dingen te bouwen. Om mensen te helpen een nieuw stukje in zichzelf te ontdekken. Om gewoon weer gelukkig te worden.

Hoe mooi zou dat zijn? Als we gewoon tevreden en gelukkig zouden zijn allemaal! Geen haat, geen afgunst, geen verwijt en jaloezie. Gewoon gelukkig zijn, samen.

En zo komen we weer terug bij die telefoon. Die eenvoudige Nokia van mijn trouwe teamlid en die supersonische iPhone die ikzelf met me mee draag. Die iPhone die me toegang geeft tot de hele wereld en de poort zou moeten zijn naar een rijk en gevuld leven, maar ongemerkt de duivel in mijn leven heeft toegelaten.

Ik bouw met bloed, zweet en tranen aan mijn escape rooms om de levens van andere mensen (tegen beter weten in) een stukje mooier te maken en ondertussen draag ik een apparaat met me mee dat me ervan weerhoudt alles te kunnen geven, zijn (of haar, geen idee of mijn iPhone een jongetje of een meisje is) uiterste best doet om me te vertragen, me af te leiden van wat echt belangrijk is, me (diep) ongelukkig te maken.

Ook ik ben te laf om dat ding gewoon weg te doen. Te kiezen voor geluk, voor vrijheid.

Een paar maanden geleden heb ik een eerste stapje gemaakt. Ik heb de mail app van mijn iPhone verwijderd. Ik gunde mezelf geen tijd om erover na te denken, want dan zou ik mezelf overtuigd hebben het niet te doen, dus ik deed het gewoon. Bam. Weg app. Doodsbang was ik dat ik niet meer bereikbaar zou zijn. Dat ik niet meer 24 uur per dag toegang zou hebben tot alles wat iedereen me maar naar het hoofd wilde slingeren. Dat de wereld verder zou gaan zonder mij.

Maar dat gebeurde niet. Het leven ging gewoon door. Ik had natuurlijk nog wel gewoon e-mail op mijn laptop, maar die had ik in ieder geval niet de hele dag bij me.

Na dit geslaagde experiment besloot ik een stapje verder te gaan en me af te melden voor alle Whatsappgroepen waar ik in zat. Echt allemaal. Alleen nog maar één op één gesprekken en geen groepen meer waar de hele dag de meest onrelevante dingen gedeeld werden. Geen kattenfilmpjes meer, geen voetbalmoeders die het niet eens waren met de indeling van de nieuwe teams meer, geen flauwe, grappig bedoelde reacties op reacties op reacties meer. Rust. Dit bleek wel een grotere stap dan het verwijderen van de e-mail app. Ineens was ik niet meer overal van op de hoogte, werd ik niet meer meegevraagd op groepsuitjes, maar wat het me opleverde was nog veel waardevoller!

Soms vraag ik me weleens af hoe mensen in hemelsnaam de dag doorkwamen in het tijdperk voordat de smartphone werd uitgevonden. Wat deden die mensen de hele dag? Was het leven toen niet oersaai?

Nou, nee dus. De mensen deden spelletjes, voerden gesprekken, schreven elkaar brieven, lazen boeken, zette een muziekje op en gingen daar in een stoel met hun volle aandacht naar zitten luisteren, gingen een wandeling maken en een ijsje eten in de stad, mijmerden en lieten zo hun brein tot rust komen, bedreven de liefde zonder steeds afgeleid te worden door dat piepende ding op hun nachtkastje.

Vroeger was alles beter. Nou… in dit geval misschien wel ja.

Zo wandelde ik een poosje door het leven zonder e-mail en Whatsappgroepen in mijn zak en dat beviel me prima. Maar toch had dat ding nog te veel macht over me. Tijdens het bouwen van een escape room moet je soms even kort wachten. Op die momenten merkte ik dat mijn aandacht direct naar mijn rechter broekzak ging. Dat mijn rechterhand, alsof er een elastiekje aan zat, automatisch in die richting getrokken werd om dat kleine zwarte doosje te pakken, alleen maar om die ene minuut te vullen en voordat ik het wist was er een uur voorbij en had ik als een zombie staan scrollen. Een heel uur weg en wat had ik gedaan? Geen idee, dat uur was gewoon ineens weg. Niks geleerd, niks gecreëerd, niks bijgedragen aan deze wereld, alleen maar gedachteloos gescrold door de ellende, of zogenaamd perfecte levens van anderen.

Er was rigoreuzere actie nodig om echt de controle over mijn leven terug te krijgen. Op wilskracht alleen lukte het me niet, dat kastje was te slim, wist te goed hoe het mij kon verleiden. Ik moest hem monddood maken.

Ik begon met de spelletjes. Door de afwezigheid van e-mail en Whatsappgroepen, was een leegte ontstaan en mijn zwarte kastje had me er toe verleid dat gat op te vullen met puzzelspelletjes. Dat had immers overlap met escape rooms, dus dat was minder erg. FOUT! Net zo erg! Net zo verslavend. Die dingen moesten weg, dus ik deed het. Het waren er veel, dus het koste me al mijn wilskracht om ze stuk voor stuk hun digitale nekjes om te draaien terwijl ze me met hun smekende vierkante oogjes aankeken, maar ik zette door.

Er veranderde niets. Ik heb ze geen moment gemist. Ongelofelijk. Er ontstond rust in mijn hoofd. Het elastiek tussen mijn rechterhand en mijn broekzak werd slapper, maar er was nog één grote vijand te verslaan. TikTok!

“TikTok verwijderen is toch niet zo moeilijk?”, hoor ik je zeggen. “Wat deed je überhaupt op TikTok?”. Het zal je misschien verbazen, maar TikTok is meer dan gekke dansjes, kattenfilmpjes, mensen die onderuit gaan, lifehacks die niet werken en pranks die niet grappig zijn. Ik volgde een monnik in een oranje jurk die in een Thaise tempel niets zat te zeggen, maar als hij dan iets zei, dan was dat best wijs. Ik volgde ondernemers die hadden bereikt wat ik wil bereiken en hun geheimen best wilden delen, zonder dat je dan eerst hun online programma moest kopen. Ik volgde wijze vrouwen die dezelfde vragen stelden als ik, maar al wel antwoorden hadden gevonden (waarschijnlijk omdat zij wel een Nokia hadden in plaats van een iPhone). Mijn tijdlijn was zo geconstrueerd dat ik er een wijzer iemand van zou worden, maar gek genoeg gebeurde dat toch niet.

Dus TikTok moest eraan geloven. Ging ik dit echt doen? Fuck it, ja, doe het gewoon! En ik deed het.

Dat was aan het begin van mijn vakantie, nu een week geleden. Ik heb in die week twee boeken gelezen. Op vorige vakanties nam ik altijd een stuk of 3 boeken en nog meer goede intenties mee, maar nog nooit was het me gelukt om ze ook echt te lezen. Die boeken gingen altijd ongeopend mee terug en mijn iPhone grijnsde. Nu had ik ineens twee boeken gelezen!

Dit verhaal heeft nog geen einde. Ik weet nog niet hoe het verder gaat. De laatste vijand op mijn pad is Instagram, maar die app gebruik ik om met de fans van onze escape rooms te communiceren. Op een dag hoop ik ook daar een oplossing voor te vinden. De rust in mijn hoofd is in ieder geval heerlijk. Zo moeten mensen zich gevoeld hebben voordat er smartphones waren. Ik heb focus en het voelt alsof ik bergen kan verzetten. Misschien ga ik binnenkort weer eens een escape room spelen, dat is alweer veel te lang geleden. Kom maar op met het echte leven.

Hello world!